Καζάζης Γιώργος, Έλληνας ζωγράφος, γεν. 1958, Αθήνα όπου και ζει.

1977-83 Σπουδές ζωγραφικής στην Αθήνα, μεταξύ άλλων και στον Γιώργο Μαυροΐδη και στον Νίκο (Κεσσανλή).
Από το 1990 είναι καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας.

2000-01 Μέλος του Project Space στην Αθήνα.
Στην σύγχρονη ελληνική τέχνη θεωρείται Post-Pop-Art-καλλιτέχνης, ο οποίος αντικατοπτρίζει με κριτική τον καταναλωτισμό της κοινωνίας και την διαμόρφωση ταυτότητας μέσα από τα ΜΜΕ.

Αρνείται να χρησιμοποιήσει μια συναισθηματική και επιφανειακή γλώσσα εικόνας. Για τα έργα του χρησιμοποιεί θέματα από Design, Lifestyle, Μόδα καθώς και εικόνες της συλλογικής μνήμης και συνθέτει με αυτά κολάζ που μοιάζουν κυνικά. Χρησιμοποιεί π.χ. Φωτογραφίες από: διαφημίσεις μόδας, κονσόλες βιντεοπαιχνιδιών και Joypads, κτίρια γνωστών αρχιτεκτόνων, πολιτικά συμβάντα κλπ. Επεξεργάζεται τις εικόνες ψηφιακά στον υπολογιστή, έτσι ώστε, αποκομμένες από το αρχικό νόημα, τοποθετημένες δίπλα δίπλα η μια στην άλλη να μοιάζουν ισάξιες. Κατόπιν τις μεταφέρει συνήθως σε μεγάλες οθόνες.

Τα έργα του, έντονα χρωματισμένα με ακρυλικά χρώματα, τηρούν την παράδοση της Pop- Art. Συχνά περιορίζει τις φωτογραφίες σε φόρμες, οπότε χάνουν τον αρχικό συμβολισμό τους. Έτσι π.χ. δείχνει στην σειρά από χαρτί WTC (2004) τμήματα των γκρεμισμένων δίδυμων πύργων του World Trade Center στη Νέα Υόρκη, μπροστά από τα οποία ποζάρει ένα κοριτσάκι φορώντας καπέλο με την επιγραφή “Britney Spears” , με μία φιγούρα του Pokemon. 

Οι υπόλοιπες εικόνες της σειράς δείχνουν σαν μελέτη πάνω στη δομή της κατεστραμμένης αρχιτεκτονικής ψηλών κτηρίων. Επιλέγει για αυτό λεπτομέρειες (τμήματα) και ανασυνθέτει με αυτές νέες συμμετρικές μορφές.

Επίσης το 2004, επιλέγει ως θέμα για μια σειρά το αμόκ που έπαθαν δυο μαθητές το 1999 στο σχολείο Columbine (Columbine, όλα ακρυλικό σε καμβά). Η τραγωδία μετατρέπεται εδώ σε ένα πολύχρωμο πάρτυ με μπαλόνια, glitter και ακρυλικό χρώμα. Ο Κ. αποφεύγει μία ανοιχτή κριτική προς τον πολιτισμό και την κοινωνία, καθώς παραθέτει μόνο μεμονωμένα αντικείμενα και μορφές σώματος από τις γνωστές σε όλους εικόνες.

Ήδη προγενέστερα έργα μαρτυρούσαν το ενδιαφέρον του για φόρμα και χρώμα στην τέχνη. To 1997-98, σε μια σειρά μεγάλων τετραγώνων έργων, συνθέτει με διακοσμητικό τρόπο φόρμες από αλλοιωμένες εικόνες.: μεταξύ άλλων Funny couple, Pink Μotif (όλα ακρυλικό σε καμβά). Τα στοιχεία των έργων αυτών είναι έτσι τοποθετημένα, ώστε με την πρώτη ματιά να δείχνουν διακοσμητικά και να αποφεύγουν έναν χαρακτηρισμό με βάση το περιεχόμενό τους.

Μια οικειότητα με το διακοσμητικό στοιχείο φέρουν και οι νεότερες δουλειές του Κ., στις οποίες μεταξύ άλλων χρησιμοποιεί και την τεχνική του Plexiglas και Airbrush. Π.χ. Αirports (2005-06) , Males Females (2012). Πέρα απ’ αυτό πειραματίζεται με τυπώματα Lambda υψηλής ποιότητας στα οποία συνδυάζει γραμματοσειρές, φωτογραφίες και ζωγραφική. Π.χ. Hero (2007) Αθήνα, Υπουργείο παιδείας & πολιτισμού, Άνδρος, Ίδρυμα Γουλανδρή Συνεντεύξεις: Culture 3/10/09, Αυγή 4/11/09, Time 30/3/11. [...]

Τα λιλιπούτεια Joysticks έκαναν την εμφάνισή τους πάνω από το Johnson Wax Building, το αριστούργημα του Frank Lloyd Wright, με άγνωστες διαθέσεις. Στριφογύριζαν σαν να χόρευαν με εκπληκτικές κινήσεις στον αέρα. Πολύχρωμα λαμπάκια και ηλεκτρονικοί ήχοι, κυριάρχησαν στον ουρανό. Ο κόσμος χαρούμενος γελούσε και χόρευε. Μερικοί μάλιστα έπεφταν κάτω, παριστάνοντας τους νεκρούς, εξυμνώντας τον νέο ηδονισμό. Τι θα πάθαιναν εξάλλου μέσα σε μια τόσο παραμυθένια εικόνα, χολιγουντιανών προδιαγραφών.
Σε λίγο παρουσιάστηκε στον ορίζοντα ένα κυβερνητικό αεροσκάφος.
Απόλυτο χάος, καταστροφή.
Ένα γυναικείο χέρι ξεπρόβαλε από τα ερείπια. Ενστικτωδώς, πλησιάζω τρέχοντας, αγωνιώντας εάν είναι ζωντανή. Φτάνω. Το χέρι τρέμει, τρέμω και εγώ. Μα… που πήγε; Εξαφανίστηκε. Το χέρι δεν υπάρχει πια. Αρπάζω γεμάτη χαρά και συγκίνηση το άδειο φόρεμα PRADA, το NOKIA N96 και φεύγω γρήγορα.
Μέσα στην ανεξέλεγκτη επιθυμία μου να τα αποκτήσω, δεν με ενόχλησε στο στόμα μου, η πικρή γεύση της ανούσιας κατανάλωσης. Αν αρχίσεις να συλλέγεις πράγματα, νοιάζεσαι για αυτά και όταν μετά χαθούν χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Παλιά κρατούσα αρχείο, ζωγραφίζοντάς τα, ξορκίζοντάς τα.
Ήταν τόση μεγάλη η ανακούφιση μου, όταν το βράδυ στις ειδήσεις δεν ανέφεραν τίποτα για την μεγάλη καταστροφή. Μήπως δεν είχε γίνει, μήπως ήταν πάρα πολύ μακριά από μένα, αναρωτήθηκα. Κοίταξα με αγάπη το PRADA δίπλα μου. Ήταν μες’ τα αίματα.

Το πρωί, δίπλα στον ροζ καταρράκτη του σπιτιού μου και ανάμεσα στα γαλάζια μου δέντρα, μια γοητευτική γυναίκα κτυπούσε βίαια ένα αντρικό ομοίωμα. Όταν έφτασα εκεί είδα ότι από το κεφάλι του άντρα, έτρεχε τόσο πολύ αίμα, που είχε καλύψει πια με κόκκινο χρώμα τα πολύχρωμα λουλούδια μου. Η εικόνα μπροστά μου ήταν πανέμορφη: Όχι ακριβώς με την εικαστική έννοια, αλλά με αφορμή την εικαστική έννοια.
Διασκέδασα με το γεγονός και αναρωτήθηκα τι γίνεται όταν ένα γοητευτικό περιτύλιγμα, μπαίνει δίπλα στο περιεχόμενο; Το περίβλημα γίνεται κυρίαρχο και το περιεχόμενο γίνεται διακοσμητικό.
Εκείνο το πρωί, υπήρχε μια συγκινησιακή φόρτιση. Προσπάθησα να απομυθοποιήσω, απενεχοποιήσω, να απαλλάξω από την συναισθηματική τους φόρτιση τα χθεσινά γεγονότα. Άρα σκέφτηκα, το έργο πρέπει να από-συναισθηματοποιηθει από τον κοινό πόνο και ταυτόχρονα να υπερτονιστεί και υπέρ-συναισθηματοποιηθει, από την άποψη του καλλιτέχνη.
Δεν περιγράφω τις καταστάσεις, αλλά κάνω έργο με αφορμή αυτές.

Γιώργος Καζάζης
Αθήνα, Μάρτιος 2009

2009 / Λίνα Τσίκουτα

Λίνα Τσίκουτα, κείμενο για το flyer της έκθεσης "Ζευγάρια στην Ζωή και στην Τέχνη :
Ελένη Δημητροπούλου + Γιώργος Καζάζης", Γκαλερί Γαία, Μάϊος 2009

Η τέταρτη ενότητα έργων της σειράς «Ζευγάρια στη ζωή και στην τέχνη», αφορά τη «συνεύρεση» των έργων της Ελένης Δημητροπούλου και του Γιώργου Καζάζη σε μια κοινή έκθεση και σε διάλογο στα δύο επίπεδα της Αίθουσας Τέχνης «Γαία». Οι εκθέσεις που προηγήθηκαν αφορούσαν το έργο των Άντζι Καρατζά και Σταύρου Μπονάτσου, Ευφροσύνης Μυτιληναίου και Κώστα Τσώλη, Δήμητρας Μαρούδα και Τάκη Γερμενή.

Στη σειρά αυτή, όπως προϊδεάζει ο τίτλος, παρουσιάζεται παράλληλα το έργο σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών που τυχαίνει να είναι και ζευγάρια στη ζωή. Υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα σε όλη την ιστορία της τέχνης, ζευγαριών που είτε συνέβαινε να είναι και οι δύο καλλιτέχνες, είτε πολύ περισσότερο δημιουργούσαν και εξέθεταν από κοινού. Τέτοια ζευγάρια ήταν ο Rodin και η Camille Claudel, η Sonia και ο Robert Delaunay, η Frida Kahlo και ο Diego Rivera, ο Jean Tinguely και η Niki de Saint Phalle, οι Gilbert and George, η Marina Abramovic και ο Ulay, και τόσα άλλα.

Η Ελένη Δημητροπούλου παρουσιάζει έργα κυρίως σε χαρτί, αλλά και κάποια σε μουσαμά, με απλά γεωμετρικά σχήματα και έντονα, καθαρά χρώματα. Πρόκειται για μεταγραφές εσωτερικών χώρων, όπου η καλλιτέχνης παρουσιάζει απλά αντικείμενα, καθημερινής χρήσης, υπό την μορφή σχημάτων σε λευκό χώρο. Τα επιλεγμένα αντικείμενα, αποσπασματικά σπαράγματα εσωτερικών χώρων, αναδομούνται σε νέες συνθέσεις.

Τα έργα παρουσιάζουν ουσιαστικά περίκλειστους όγκους τοποθετημένους «αυθαίρετα» σε λευκό χώρο σαν να αιωρούνται και σαν να υπακούν σ’ ένα εσωτερικό σύστημα ρυθμών μιας ιδιάζουσας προσωπικής κοσμογονίας. Τα δυσανάγνωστα αυτά σχήματα δεν είναι τίποτε άλλο από τη μεταγραφή σχημάτων καθημερινής θέασης των πιο οικείων αντικειμένων της καθημερινότητάς της. Έτσι πολύ απλά η Δημητροπούλου απεικονίζει αυτό που βλέπει, αυτό που την περιβάλλει, όπως μια σύνθεση με τρία ρούχα ή μια τοστιέρα και ένα καφασωτό, τελάρα ή πατούσες ποδιών και κασετόφωνο, ρολά με σκαφάκια για βάψιμο, λάμπες, βρύση και σαπουνοθήκες, πετσετάκια, μάτια κουζίνας και ντουλάπι, μια πόρτα και το περίγραμμα ενός φωτιστικού που εισέρχεται στο πλάνο ή ακόμη μια σύνθεση με τοπίο, μπαλκόνι και βουνό στον ορίζοντα. Οι σχηματοποιήσεις καθημερινών αντικειμένων της Ελένης Δημητροπούλου έχουν κάτι από τη σχηματοποίηση όγκων της βυζαντινής τέχνης και ταυτόχρονα κάτι από την αφαίρεση του Kandinsky.

Σίγουρα πάντως η Δημητροπούλου με τη συγκεκριμένη διαδικασία απεικόνισης μοιάζει να ξορκίζει και να ορίζει το οικείο, καθημερινό περιβάλλον της, όπως ακριβώς ο πρωτόγονος άνθρωπος σχεδίαζε το επιθυμητό θήραμα.

Ο Γιώργος Καζάζης εκθέτει ζωγραφικά έργα, διαφόρων διαστάσεων σε μουσαμά, αλλά και σε κομμένο πλεξιγκλάς, με παραστάσεις από εικόνες της διαφήμισης, των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της καθημερινότητας. Πρόκειται για σύγχρονες εικόνες, από τη διεθνή πραγματικότητα, τα πολιτικά γεγονότα, τις εικόνες της τηλεόρασης, τις οποίες μεταπλάθει και παρουσιάζει με διφορούμενο τρόπο. Στις νέες εικόνες του, η ανάμειξη του φανταστικού με το πραγματικό έχει ως πρόθεση την υπονόμευση του σοβαρού και του τραγικού παρουσιάζοντάς το σε μια πιο εύπεπτη, ανακουφιστική, μεταλλαγμένη πραγματικότητα.

Ο Καζάζης εδώ και δέκα χρόνια χρησιμοποιεί μια παγκοσμιοποιημένη εικονογραφία την οποία επιλέγει έτοιμη από το διαδίκτυο και στη συνέχεια μετατρέπει από αναγνωρίσιμη σε μη αναγνωρίσιμη και συχνά ανεικονική. Τα σχήματα, οι όγκοι, τα περιγράμματα αλλά και το ίδιο το γέμισμα των μορφών, είτε με ακρυλικά, είτε με μολύβια ή με τυπώματα σε plexiglass, υπακούν στο πρόσταγμα δημιουργίας ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό με τελείως αναπάντεχες συναντήσεις.
Επίσης το τραγικό μεταλλάσσεται σε κάτι πιο ήπιο και χαριτωμένο, σαν να θέλει ο καλλιτέχνης να ξορκίσει το κακό. Η τρομοκρατία προσλαμβάνει χιουμοριστικές διαστάσεις. Έτσι οι Δίδυμοι Πύργοι παρουσιάζονται σε μια σύνθεση όπου σε πρώτο πλάνο φωτογραφίζεται μια κοπέλα με pokemon. Οι Άγγελοι του Τσάρλι πρωτοστατούν ως σήριαλ της εποχής των μαθητικών του χρόνων και ως μια εκδοχή ωραιοποιημένης τηλεόρασης που ωστόσο «στάζει αίμα». Με χιούμορ δημιουργεί έναν παράξενο «Τρόμο στην κουζίνα μας». Εξάλλου το ενδιαφέρον του για την αρχιτεκτονική τον οδηγεί σε αναπάντεχες συναντήσεις όπως αυτή με το «Σπίτι με τους καταρράχτες» του Frank Lloyd Wright, με ένα πτώμα και ένα κινητό γνωστής μάρκας. Αυτή η καταιγιστική οικειοποίηση της ψηφιακής εικόνας ανακηρύσσεται από τον Καζάζη σε αισθητική διατύπωση που ακουμπά στον εξωραϊσμό της σύγχρονης αστικής παγκοσμιοποιημένης καθημερινότητας.

Ο διάλογος των έργων των δύο δημιουργών προσφέρει δύο διαφορετικές εκδοχές απεικόνισης της πραγματικότητας. Με διαφορετικές τεχνικές και αισθητικές προσεγγίσεις οι δύο καλλιτέχνες παρουσιάζουν ερμηνείες τόσο της προσωπικής, όσο και της σύγχρονης συλλογικής πραγματικότητας.

Οκτώ χαρακτηριστικά έργα της Ελένης Δημητροπούλου  ︎

2009 / Επενδυτής

Ο Γιώργος Καζάζης σε διάλογο με τον Χρήστο Θεοφίλη, Εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή (Ένθετο Culture, Μικροί Διάλογοι) 3 Οκτωβρίου 2009, τεύχος 91

Χρήστος Θεοφίλης : Πίσω από την φαινομενική ομοιομορφία επικρεμάμενη είναι η κρίση. Πίσω από το όνομα της τέχνης, η σύγκρουση των ατομικών διαφορών. Οι εσωτερικές αντιφάσεις του ελληνικού εικαστικού χώρου και η αδυνατότητα του να ξεπεράσει τις περιοδικές αυτές δονήσεις, δηλώνουν κρίση μέσα στο ίδιο το σύστημα και τις λειτουργίες του;

Γιώργος Καζάζης : Το ίδιο το σύστημα δεν παθαίνει τίποτα, οι λειτουργίες του όμως πιστεύω πως ναι, περνούν κρίση. Τώρα εάν στην λέξη κρίση, εμπεριέχεις και την κριτική, τότε όλοι έχουμε το δικαίωμα να αμφισβητήσουμε το έργο του άλλου, ειδάλλως το μόνο σίγουρο είναι ότι ο δογματισμός, θα γίνει ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς της τέχνης, αγγίζοντας μάλιστα τα όρια του φασισμού.
Πολλά έργα έγιναν από ζήλια και ας την ονομάζουν κάποιοι ευγενή άμιλλα. Όπως επίσης πολλά έργα έγιναν από ενοχές και ας το ονομάζουν μερικοί εργασιομανία και φιλοδοξία.

Χ.Θ : Κάποιοι καλλιτέχνες έχουν αποσπασθεί από την εκθεσιακή δραστηριότητα λόγω μιας ασύμβατης βιοθεώρησης. Αυτοί οι “ξεριζωμένοι” με σημαντικό έργο ορθώνουν ανάστημα κατά των ορθολογικών και ευδαιμονιστικών πράξεων, δεν τους οδήγησαν οι ατομικές διαφορές, μα οι εσωτερικές αντιφάσεις του συστήματος. Ας θυμηθούμε την παραίτηση του Ηλία Δεκουλάκου από την θέση καθηγητή στην ΑΣΚΤ.


Γ.Κ : Υπάρχει η βία της “άλλης πλευράς”, η οποία αγγίζει τον ορισμό της συμμορίας. Πάντα υπάρχει μια “άλλη πλευρά”, ακόμη και αν είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Υπάρχουν οι γκαλερί που πλέον ζητάνε πολύ συγκεκριμένα πράγματα από τον καλλιτέχνη, και αυτό γίνεται βίαιο και παρεμβατικό.
Όταν όλη μας η μαχητικότητα αναλώνεται σε μια διαρκή προσπάθεια συμβίωσης με τους ενδιάμεσους, τότε δεν μένει και πολύς χρόνος να παλέψεις με τις προσωπικές σου ανησυχίες και εμμονές, δηλαδή με το ίδιο το αντικείμενο που είναι η τέχνη και η ζωή.
Δεν μπορώ να πιστέψω το πώς η έννοια της έτοιμης έκθεσης έχει πάρει διαστάσεις πανούκλας. Αντίθετα η έρευνα πλέον ονομάζεται γραφική.
Αρκετές φορές το αισθάνομαι αυτό και σε εργασίες των φοιτητών της ΑΣΚΤ. Λείπει η διαδικασία, η ερευνητική διάθεση, η δημιουργική αποτυχία, ενώ αντίθετα κυριαρχεί το στομφώδες και το μεγαλειώδες σε υπερθετικό βαθμό.

Χ.Θ : ΑΣΚΤ 1977-1981, μαθητής του Γιώργου Μαυροείδη όπου συνταξιοδοτείται και το 1982 ο Νίκος Κεσσανλής εκλέγεται τακτικός καθηγητής. ΑΣΚΤ 1981-1983, μαθητής του εσείς. Ο Νίκος έφερε νέα πνοή στην σχολή την ταρακούνησε συθέμελα, άνοιξε νέους δρόμους.

Γ.Κ : Μπαίνοντας στη σχολή το 1977, είχα για καθηγητή καταρχήν στο προκαταρκτικό τον Δημήτρη Μυταρά και μέχρι το 1981 τον Γιώργο Μαυροείδη ο οποίος και συνταξιοδοτείται. Το 1981 εκλέγεται καθηγητής ο Νίκος Κεσσανλής, τον οποίο και είχα δάσκαλο (μαζί με την Λήδα Παπακωνσταντίνου) μέχρι και το πτυχίο. Παρέμεινα στη σχολή σχεδόν δυο χρόνια επιπλέον, για να ζήσω όσο γινόταν πιο πολύ τον Νίκο. Υπήρχε ο Νίκος - Δάσκαλος και ο Νίκος - Κοινωνικό Ον. Όσο ευάλωτος γινόταν στο ένα, τόσο περισσότερο επηρέαζε αρνητικά και το άλλο.
Μέχρι τότε δυστυχώς δεν γνωρίζαμε ούτε ποιος είναι ο De Kooning. Όντως ο Νίκος έφερε έναν άλλο αέρα στη σχολή η οποία είχε σταθμεύσει για πολλά χρόνια έξω από το εργαστήριο του Cezanne.
Τότε οι περισσότεροι φοιτητές ζούσαν και δούλευαν με το σύνδρομο Van Gogh στο μυαλό τους: Επιτηδευμένη κοινωνικο-καλλιτεχνική συμπεριφορά: Λερωμένα ρούχα από λαδομπογιές, βρώμικα χέρια, άρνηση πώλησης έργων, και γενικότερα ένα κλίμα αντιμετώπισης της τέχνης μέσα από μια αδυναμία αντιμετώπισης της ζωής. Κανονικά ακριβώς το αντίθετο θα έπρεπε να γινόταν, και ευτυχώς με έσωσε από αυτό, ο λόγος που επέλεξα αυτή την σχολή: “Δόξα - Γυναίκες - Λεφτά - Λιγότερο Διάβασμα Στις Εισαγωγικές”.

Ποτέ δεν είχα το ταλέντο με την πολύ στενή και συγκεκριμένη έννοια, που επισυνάπτουμε πολλές φορές σε κάποιον καλλιτέχνη, δηλαδή την ευχέρεια. Μάταια επιχειρούσα να χαρακτηρίσω ένα σχέδιο. Αδύνατον!
Μάλιστα κάποτε σκέφτηκα να μεταφέρω στον καμβά το φως των νεανικών μου χρόνων. Η μεταφορά αυτή ήταν τόσο ηδονικά βίαιη, που κατά συνέπεια η επαναφορά στο παρόν καταντούσε οδυνηρή. Σε μια από τις συζητήσεις μου με τον Νίκο Κεσσανλή, καταλήξαμε τότε στο συμπέρασμα ότι είναι η άρνηση του παρόντος.
Δυστυχώς το φως των αναμνήσεων μου ήταν για ένα διάστημα πολύ κακός σύμβουλος. Ήταν τόσο εθιστική η κάθε μεταφορά προς την ο,ποια ανάμνηση, που στο τέλος αναγκάστηκα να τις υλοποιήσω εικαστικά. Μεγάλο λάθος, γιατί ενώ στα πρώτα έργα εκείνης της περιόδου κράτησα τον αφρό του φωτός, αργότερα αυτό δεν μου έφτανε και ήθελα και άλλο, και άλλο... κάτι περισσότερο απτό. Δεν μου αρκούσε πια μόνο η δομή του φωτός της ανάμνησης αλλά ήθελα πια και την ίδια την ανάμνηση όλο και πιο αληθινή, την εικόνα της καθαυτή. Ένα είδος πρώιμης εικονικής πραγματικότητας.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα έργα εκείνης της περιόδου εμπεριέχουν έντονα το στοιχείο της σωματικότητας. Αποτέλεσμα ήταν να βγει μια σειρά έργων που κατά την γνώμη μου ήταν άκρως περιγραφική. Η αποτυχία αυτή με βοήθησε στο να δω τα πράγματα εκ των έσω, την εσωτερική τους δομή. Την χαρά της αντιπαράθεσης, την πρόκληση του απρόοπτου, του απρόβλεπτου, την περιέργεια του επαναπροσδιορισμού του σχεδίου.

Χ.Θ : ΑΣΚΤ 1990, μέλος του ΔΕΠ της ΑΣΚΤ.

Γ.Κ : Όταν πλέον γύρισα στην ΑΣΚΤ (σαν μέλος του εκπαιδευτικού προσωπικού), τα πράγματα είχαν αλλάξει προς το καλύτερο. Το ένιωθες ότι κάτι καλό γινόταν.
Δούλευα (τότε που ο Νίκος Κεσσανλής ήταν πρύτανης) με τον Γιώργο Χαρβαλιά και τον Πάνο Χαραλάμπους. Μια άκρως φιλελεύθερη συνεργασία όπου ο καθένας είχε τον δικό του τρόπο να προσεγγίζει τον φοιτητή.
Διδάσκω 19 χρόνια στην ΑΣΚΤ και συνεχίζω να βρίσκομαι στο Ε’ εργαστήριο ζωγραφικής, προσπαθώντας να εξελίξω τον τρόπο προσέγγισής μου με τους φοιτητές. *

Χ.Θ : Διαφήμιση, διακόσμηση, design, αρχιτεκτονική, είναι το φυσιολογικό σημείο εκκίνησης του έργου σας για το πέρασμα στην τέχνη. Επιλέγετε αυτές τις μορφές έκφρασης και διαμέσου χρώματος γραμμής, υλικών, φόρμας, διατυπώνετε την εικαστική σας πραγματικότητα.

Γ.Κ : Δημιουργώ τις δικές μου προσωπικές διαφημίσεις, για τα δικά μου προσωπικά βιώματα - αντικείμενα - εμμονές, προσπαθώντας να μιλήσω με τα όπλα και τα μέσα της διαφήμισης, δουλεύοντας με την λογική της αποπλάνησης του θεατή.
Ζωγραφίζοντας νοιώθω σαν να δημοσιοποιώ όλη μου τη συλλογή, φανταστική και πραγματική, από εμμονές προσωπικής μου λατρείας. Αν αρχίσεις να συλλέγεις πράγματα, νοιάζεσαι για αυτά και όταν μετά χαθούν χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Παλιά κρατούσα αρχείο, ζωγραφίζοντάς τα, ξορκίζοντάς τα, διακοσμόντας τα όπως κάποιοι άλλοι διακοσμούν αντικείμενα θρησκευτικής λατρείας. Εξάλλου παντού βλέπουμε εικόνες αλλοιωμένες όπου εμπλέκεται το πραγματικό και το φανταστικό με στόχο την απενοχοποίηση τους.

Χ.Θ : Στο έργο σας διακρίνω σταθερή γεωμετρική βάση, μηχανική εφαρμογή της τεχνικής στην τέχνη σας, χρήση του φωτομοντάζ, επεξεργασμένες εικόνες της τυπογραφίας – υπολογιστή.

Γ.Κ : Η διαδικασία έχει ως εξής: Δουλεύω όλη την ιδέα πρώτα στον υπολογιστή και κατόπιν την υλοποιώ με απτά υλικά (μουσαμά, χαρτί, πλεξιγκλάς, χρώμα, glitter κλπ).
Πολλά ξεκίνησαν από τα ερωτήματα: τι γίνεται όταν ένα εικονικό και ένα ανεικονικό στοιχείο βρεθούν μαζί; τι συμβαίνει με την συνύπαρξη παράστασης και αφαίρεσης;
Το εικονικό γίνεται αφηρημένο και το ανεικονικό αναγνωρίσιμο.
Η χρήση διακοσμητικών και συμμετρικών στοιχείων, ξεκίνησε καθαρά σαν μια πρόκληση για το πως μπορεί να επανενεργοποιηθεί η συμμετρία - ο παλιός κανόνας της διακόσμησης - στη Ζωγραφική. Η αδιάφορη και βαρετή συμμετρία πως μπορεί να γίνει προκλητική. Καθαρά εικαστικά ερωτήματα φόρμας.
Όπως καταλαβαίνεις η χρήση του υπολογιστή ήταν το ιδανικό πεδίο δοκιμών, πριν την υλοποίηση του έργου στον καμβά. Και πρόσεξε, το έργο δεν έχει τελειώσει με το που κλείνεις την οθόνη του υπολογιστή. Αντίθετα, υλοποιώντας το του δίνεις ύπαρξη. Προσπαθώ να δημιουργήσω μια εικόνα αποστασιοποιημένη και «μηχανική» με χειρωνακτική διαδικασία. Πιστεύω πολύ στο έργο - αντικείμενο ειδικά στην εποχή της ψηφιοποίησης όπου οι πολλαπλές επιλογές που σου προσφέρει είναι και ο μεγαλύτερος της κίνδυνος. Πρέπει να είσαι πολύ σίγουρος για το τι θέλεις να κάνεις για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις αυτόν τον σκόπελο.
Όταν η εικονική πραγματικότητα γίνει φτηνή, φορητή, άρα και προσιτή σε όλους, και θα μιλάμε για μια επανάσταση στη τέχνη ίδια με αυτή της ανακάλυψης της φωτογραφίας, τότε ίσως εγκαταλείψω την υλοποίηση.

Χ.Θ : Διαπιστώνω την πρόθεση σας - τέχνη ως κοινωνικό προϊόν που καθορίζεται από το κοινωνικό περιβάλλον και εκπροσωπεί την κουλτούρα του. Καταγραφή της ζωής ίσον τέχνη και όχι τέχνη ίσον κοινωνικό ιδεώδες.

Γ.Κ : Δεν περιγράφω τις καταστάσεις, αλλά κάνω έργο με αφορμή αυτές.
Δουλεύω με την λογική της σαγηνευτικής επιδερμίδας - φλούδας, ούτως ώστε η εικόνα να λειτουργεί ως ένα μέσο απόλαυσης. Προσπαθώ να απομυθοποιήσω, απενεχοποιήσω, να απαλλάξω από την συναισθηματική του φόρτιση το γεγονος. Άρα το έργο πρέπει να από-συναισθηματοποιηθει από τον κοινό πόνο και ταυτόχρονα να υπερτονιστεί και υπέρ-συναισθηματοποιηθει, από την άποψη του καλλιτέχνη.
Είναι τόσο καταλυτική η υποκειμενικότητα της εικόνας τώρα πια, που έχει ξεπεράσει κατά πολύ την υποκειμενικότητα της τέχνης. Το βασίλειο του υποκειμενισμού. Αυτό, έτσι ακριβώς, το θέλω εδώ και όχι εκεί. Εγώ θα αναδείξω ένα αντικείμενο και Εγώ πάλι θα το υποβαθμίσω.
Η ανακατεμένη και καμμένη καφετέρια από την σφαγή στο Columbine, είναι πανέμορφη Όχι ακριβώς με την εικαστική έννοια άλλα με αφορμή την εικαστική έννοια. Πολλές φορές σκέφτομαι, πώς θα μπορούσα και σαν έννοια να την κάνω πανέμορφη;

Χ.Θ : Συνοψίζοντας νομίζω ότι αυτόν μας τον διάλογο θα τον αποπροσανατόλιζε η προσέγγιση του έργου σας σε σχέση με την Νέα Pop και το Lifestyle, στοιχεία που άλλωστε εμπεριέχει. Τις προθέσεις της διαισθάνομαι στα οράματα των καλλιτεχνών της βιομηχανικής επανάστασης, της Ρώσικης πρωτοπορίας, της σχολής Μπάουχαουζ. Το σήμερα επαναδιαπραγματεύεται αυτά τα οράματα και τον κοινωνικό ρόλο της τέχνης, υπό το πρίσμα της ψηφιακής τεχνολογίας. Με αυτά τα αιτήματα συνομιλεί το έργο σας, αναζητώντας το πέρασμα και την ολοκλήρωσή του στον χώρο.


Γ.Κ : Υπάρχει ένα αισθητικό κενό, πανέμορφο μεν, αλλά κενό και επικίνδυνο δε. Επικίνδυνο σαν τις σειρήνες του Οδυσσέα. Αυτό το κενό το βλέπεις παντού. Τα πάντα πανέμορφα άλλα κενά. Από τα Lifestyle περιοδικά ως τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς. Ξορκίζουμε το κακό με αυτό το όμορφο κενό.
Παλιά είχα γράψει ότι ένα κόκκινο κουνέλι, δεν είναι ούτε κουνέλι, ούτε κόκκινο, είναι ένα κόκκινο κουνέλι. Πως να βάλεις ένα πορτοκαλί δέντρο δίπλα σε ένα γαλάζιο αστακό και να είναι σα να βάζεις ένα πιρούνι δίπλα σε ένα πιάτο. Ναι πιστεύω στην φόρμα και στον κοινωνικό της ρόλο. Στο κάτω - κάτω όλα εικόνα είναι.
Πάντα θα αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ των ενοχών μας και του προσωπικού μας ευδαιμονισμού. Έτσι είναι. Δεν αλλάζει, υπάρχει αυτή η φυσική ισορροπία. Αυτό κάνω, παίζοντας με διακοσμητικά στοιχεία - υλικά και εικονικές φόρμες, στοχεύοντας στην κάθαρση.

* Από τον Μάρτιο του 2010 ο Γιώργος Καζάζης δεν συνεργάζεται πια με το Ε' εργαστήριο ζωγραφικής, αλλά είναι πλέον υπεύθυνος καθηγητής του κατ' επιλογήν μαθήματος του Σχεδίου της ΑΣΚΤ
Από τον Σεπτέμβριο του 2014 ο Γιώργος Καζάζης είναι διευθυντής του ΣΤ' εργαστηρίου ζωγραφικής της ΑΣΚΤ