2001 / Ελληνομουσείον
Μάνος Στεφανίδης, Ελληνομουσείον - Έξι αιώνες Ελληνική Ζωγραφική (Τόμος Β') Εκδόσεις 'ΜΙΛΗΤΟΣ' 2001
![]()
(Απόσπασμα)
(σελ. 570)... Η όλη του έρευνα διακρίνεται για την πρωτοτυπία και το υποψιασμένο χιούμορ της, όπως επίσης και για τη βούλησή της να ανατρέψει ή -έστω- να αμφισβητήσει τους καθιερωμένους κώδικες οπτικής συμπεριφοράς. Ο Καζάζης όπως εξ' άλλου και ο Γ. Ηλιάδης και ο Γ. Χαρβαλιάς, εξελίσσει ένα εικονογραφημένο ιδίωμα που ενσωματώνει εννοιολογικούς προσανατολισμούς. Παίρνει εικόνες από περιοδικά και από το internet, τις επεξεργάζεται, τις προβάλλει μέσω υπολογιστή και τις αποτυπώνει σε λείες ακρυλικές επιφάνειες. Τα σταθερά θέματά του έχουν να κάνουν με διακοσμητικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα (patterns), τα οποία σχετίζονται τόσο με τη λαϊκή τέχνη της ανατολής όσο και με τις εικόνες των computers ή τα video games. Η προφανής κατασκευαστικότητα των συνθέσεών του συνιστά και το χιούμορ που υπαινίσσεται παραπάνω. Τα μοτίβα που χρησιμοποιεί οργανώνονται εραλδικά, επαναλαμβάνονται και καταλήγουν σε κυκλοτερείς διατάξεις. Η αντιπαράθεση των έντονων χρωμάτων καθιστά τους πίνακές του σημαίες μιας ζωγραφικής μετά την pop art και λίγο πριν την επικράτηση της ηλεκτρονικής εικόνας. Το ενδιαφέρον στοιχείο και του Καζάζη και των ομοϊδεατών του καλλιτεχνών είναι ότι επιχειρούν να κατασκευάσουν μιαν εικόνα αποστασιοποιημένη και «μηχανική» με διαδικασία ακραιφνής χειρωνακτική. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό εκφράζει ανάγλυφα το βαθύτερο βίωμα της νεοελληνικής κουλτούρας, η οποία παρ' ότι ζει στην πλημμυρίδα της τεχνολογίας, επιμένει στη χειροποίητη κατασκευή των καλλιτεχνικών προϊόντων.
(σελ. 622)...Ας γυρίσουμε όμως στην ταξινόμηση του Edward Lucie-Smith και του έγκυρου -όσο και ψυχαγωγικού- Art Today, εκδ. Phaidon, του 1996. Στο κεφάλαιο «Μετά την Pop Art» θα τοποθετούσαμε ασφαλώς τον Νίκο ή τον Παύλο ή τη Ρωμανού ή τον Ακριθάκη -χωρίς επ' ουδενί ν' αμφισβητούμε την ατομική τους ιδιαιτερότητα- αλλά και τον Αϊδίνη ή τον Καζάζη...
(Απόσπασμα)
(σελ. 570)... Η όλη του έρευνα διακρίνεται για την πρωτοτυπία και το υποψιασμένο χιούμορ της, όπως επίσης και για τη βούλησή της να ανατρέψει ή -έστω- να αμφισβητήσει τους καθιερωμένους κώδικες οπτικής συμπεριφοράς. Ο Καζάζης όπως εξ' άλλου και ο Γ. Ηλιάδης και ο Γ. Χαρβαλιάς, εξελίσσει ένα εικονογραφημένο ιδίωμα που ενσωματώνει εννοιολογικούς προσανατολισμούς. Παίρνει εικόνες από περιοδικά και από το internet, τις επεξεργάζεται, τις προβάλλει μέσω υπολογιστή και τις αποτυπώνει σε λείες ακρυλικές επιφάνειες. Τα σταθερά θέματά του έχουν να κάνουν με διακοσμητικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα (patterns), τα οποία σχετίζονται τόσο με τη λαϊκή τέχνη της ανατολής όσο και με τις εικόνες των computers ή τα video games. Η προφανής κατασκευαστικότητα των συνθέσεών του συνιστά και το χιούμορ που υπαινίσσεται παραπάνω. Τα μοτίβα που χρησιμοποιεί οργανώνονται εραλδικά, επαναλαμβάνονται και καταλήγουν σε κυκλοτερείς διατάξεις. Η αντιπαράθεση των έντονων χρωμάτων καθιστά τους πίνακές του σημαίες μιας ζωγραφικής μετά την pop art και λίγο πριν την επικράτηση της ηλεκτρονικής εικόνας. Το ενδιαφέρον στοιχείο και του Καζάζη και των ομοϊδεατών του καλλιτεχνών είναι ότι επιχειρούν να κατασκευάσουν μιαν εικόνα αποστασιοποιημένη και «μηχανική» με διαδικασία ακραιφνής χειρωνακτική. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό εκφράζει ανάγλυφα το βαθύτερο βίωμα της νεοελληνικής κουλτούρας, η οποία παρ' ότι ζει στην πλημμυρίδα της τεχνολογίας, επιμένει στη χειροποίητη κατασκευή των καλλιτεχνικών προϊόντων.
(σελ. 622)...Ας γυρίσουμε όμως στην ταξινόμηση του Edward Lucie-Smith και του έγκυρου -όσο και ψυχαγωγικού- Art Today, εκδ. Phaidon, του 1996. Στο κεφάλαιο «Μετά την Pop Art» θα τοποθετούσαμε ασφαλώς τον Νίκο ή τον Παύλο ή τη Ρωμανού ή τον Ακριθάκη -χωρίς επ' ουδενί ν' αμφισβητούμε την ατομική τους ιδιαιτερότητα- αλλά και τον Αϊδίνη ή τον Καζάζη...
Manos Stefanidis, Ellinomouseion - Six centuries of Greek Painting (Vol. II) 'Militos' Publications, 2001
![]()
(Extract)
(p. 570) ... Overall his research stands out for its originality and keen sense of humour, as well as for its determination to subvert -or at least underminethe established codes of visual behaviour. Kazazis - just as G. Iliadis and G. Harvalias- develops an illustrated idiom with its own conceptual orientations. Kazazis takes pictures from magazines and the internet, computer-processes them and prints them on smooth acrylic surfaces. His standard themes are about repetitive decorative patterns associated both with the popular art of the East and with the imagery of computers or video games. The sense of humour we mentioned above lies in the manifestly "constructe" character of his compositions. The motifs he employs are heraldically organised and repeated to form circular patters. The contrast between strong colours turns his works into emblems of a painting after pop art and shortly before the domination of the electronic image. The interesting element, both in Kazazis and his likeminded colleagues, is their attempt to make a distanced and "mechanical" image through a thoroughly manual process. This element is more generally a deeper trait of modern Greek culture which, despite the influx of technology, insists on the manual production of its artistic products.
(p. 622) ...But let us go back to the classification by Edward Lucie-Smith and to the authoritative -as well as entertaining- Art Today (Phaidon, 1996). In the chapter "After Pop Art" we would certainly include Nikos or Pavlos or Romanou or Akrithakis - without in any way questioning their individualitybut also Aidinis or Kazazis...
(Extract)
(p. 570) ... Overall his research stands out for its originality and keen sense of humour, as well as for its determination to subvert -or at least underminethe established codes of visual behaviour. Kazazis - just as G. Iliadis and G. Harvalias- develops an illustrated idiom with its own conceptual orientations. Kazazis takes pictures from magazines and the internet, computer-processes them and prints them on smooth acrylic surfaces. His standard themes are about repetitive decorative patterns associated both with the popular art of the East and with the imagery of computers or video games. The sense of humour we mentioned above lies in the manifestly "constructe" character of his compositions. The motifs he employs are heraldically organised and repeated to form circular patters. The contrast between strong colours turns his works into emblems of a painting after pop art and shortly before the domination of the electronic image. The interesting element, both in Kazazis and his likeminded colleagues, is their attempt to make a distanced and "mechanical" image through a thoroughly manual process. This element is more generally a deeper trait of modern Greek culture which, despite the influx of technology, insists on the manual production of its artistic products.
(p. 622) ...But let us go back to the classification by Edward Lucie-Smith and to the authoritative -as well as entertaining- Art Today (Phaidon, 1996). In the chapter "After Pop Art" we would certainly include Nikos or Pavlos or Romanou or Akrithakis - without in any way questioning their individualitybut also Aidinis or Kazazis...