1990 /
Το φως των νεανικών μου χρόνων
Το φως των νεανικών μου χρόνων, το βίωνα μέχρι πριν κάποια χρόνια, σπάνια μεν, πολύ έντονα δε. Η μεταφορά αυτή ήταν τόσο ηδονικά βίαιη, που κατά συνέπεια η επαναφορά στο παρόν καταντούσε οδυνηρή. Σε μια από τις συζητήσεις μου με τον Νίκο Κεσσανλή, καταλήξαμε τότε στο συμπέρασμα ότι είναι η άρνηση του παρόντος.
Δυστυχώς το φως των αναμνήσεων μου ήταν για ένα διάστημα πολύ κακός σύμβουλος. Ήταν τόσο εθιστική η κάθε μεταφορά προς την όποια ανάμνηση, που στο τέλος αναγκάστηκα να τις υλοποιήσω εικαστικά. Μεγάλο λάθος, γιατί ενώ στα πρώτα έργα εκείνης της περιόδου κράτησα τον αφρό του φωτός, αργότερα αυτό δεν μου έφτανε και ήθελα και άλλο, και άλλο... κάτι περισσότερο απτό. Δεν μου αρκούσε πια μονό η δομή του φωτός της ανάμνησης αλλά ήθελα πια και την ίδια την ανάμνηση όλο και πιο αληθινή, την εικόνα της καθαυτή.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα έργα εκείνης της περιόδου εμπεριέχουν έντονα το στοιχείο της σωματικοτητας, όπως επίσης και το ρεαλιστικό στοιχείο (πάντα μέσα στα τότε δικά μου εικαστικά μέτρα και σταθμά).
Ένα είδος σκηνικού θεατρικής παράστασης με πρωταγωνιστή εμένα.
Ένα είδος πρώιμης εικονικής πραγματικότητας.
Αναφέρομαι στην χρονιά 1989-1990 περίπου. Αποτέλεσμα ήταν να βγει μια σειρά έργων που κατά την γνώμη μου ήταν άκρως περιγραφική. (Κατά την γνώμη άλλων βέβαια δεν ήταν, αλλά εγώ εμμένω στην δική μου άποψη).
Βρείτε μου έναν νοήμονα θεατή που μπορεί να τον ενδιαφέρει η παρουσία ενός ανθρώπου μονάχου σε ένα άδειο δωμάτιο που ζει τις αναμνήσεις του, αλλά χωρίς ο θεατής να τις βλέπει.
Ευτυχώς συνειδητοποίησα σχετικά νωρίς τι συνέβαινε και απομακρύνθηκα από αυτού του είδους τις εικόνες.
Τότε δεν είχα την πρέπουσα ψυχραιμία. Αργότερα που την απέκτησα, τα κατάφερα καλύτερα.
Έκτοτε αυτό το φως των αναμνήσεων μου το χρησιμοποιώ πλέον προς εξυγίανση της ψυχής μου και μόνο και δεν επιτρέπω επ’ ουδενί να μπει στα χωράφια της τέχνης μου.
Απλά προσπάθησα να μεταφέρω τις εμπειρίες που είχα από την μεταφορά του φωτός μιας ανάμνησης από έναν άλλο κόσμο, στον κόσμο της τέχνης.
Γιώργος Καζάζης
Δυστυχώς το φως των αναμνήσεων μου ήταν για ένα διάστημα πολύ κακός σύμβουλος. Ήταν τόσο εθιστική η κάθε μεταφορά προς την όποια ανάμνηση, που στο τέλος αναγκάστηκα να τις υλοποιήσω εικαστικά. Μεγάλο λάθος, γιατί ενώ στα πρώτα έργα εκείνης της περιόδου κράτησα τον αφρό του φωτός, αργότερα αυτό δεν μου έφτανε και ήθελα και άλλο, και άλλο... κάτι περισσότερο απτό. Δεν μου αρκούσε πια μονό η δομή του φωτός της ανάμνησης αλλά ήθελα πια και την ίδια την ανάμνηση όλο και πιο αληθινή, την εικόνα της καθαυτή.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα έργα εκείνης της περιόδου εμπεριέχουν έντονα το στοιχείο της σωματικοτητας, όπως επίσης και το ρεαλιστικό στοιχείο (πάντα μέσα στα τότε δικά μου εικαστικά μέτρα και σταθμά).
Ένα είδος σκηνικού θεατρικής παράστασης με πρωταγωνιστή εμένα.
Ένα είδος πρώιμης εικονικής πραγματικότητας.
Αναφέρομαι στην χρονιά 1989-1990 περίπου. Αποτέλεσμα ήταν να βγει μια σειρά έργων που κατά την γνώμη μου ήταν άκρως περιγραφική. (Κατά την γνώμη άλλων βέβαια δεν ήταν, αλλά εγώ εμμένω στην δική μου άποψη).
Βρείτε μου έναν νοήμονα θεατή που μπορεί να τον ενδιαφέρει η παρουσία ενός ανθρώπου μονάχου σε ένα άδειο δωμάτιο που ζει τις αναμνήσεις του, αλλά χωρίς ο θεατής να τις βλέπει.
Ευτυχώς συνειδητοποίησα σχετικά νωρίς τι συνέβαινε και απομακρύνθηκα από αυτού του είδους τις εικόνες.
Τότε δεν είχα την πρέπουσα ψυχραιμία. Αργότερα που την απέκτησα, τα κατάφερα καλύτερα.
Έκτοτε αυτό το φως των αναμνήσεων μου το χρησιμοποιώ πλέον προς εξυγίανση της ψυχής μου και μόνο και δεν επιτρέπω επ’ ουδενί να μπει στα χωράφια της τέχνης μου.
Απλά προσπάθησα να μεταφέρω τις εμπειρίες που είχα από την μεταφορά του φωτός μιας ανάμνησης από έναν άλλο κόσμο, στον κόσμο της τέχνης.
Γιώργος Καζάζης