1989 / Two Texts
1. Indoors and out
2. ΜΕΔΟΥΣΑ 1989 (Κατάλογος)
1. Mary Matsas, Indoors and out, Περιοδικο "The Athenian", Μαιος 1989
A far different perception of the landscape is offered by George Kazazis, another promising young artist exhibiting this month at Medusa Gallery. Earlier work by this artist was based on old photographs and consisted of various arrangements of dynamic abstract shapes which recreated the rhythms of their original stimuli. While maintaining an abstract format, Kazazis' new work is more narrative as he defines the natural landscape as well as interior space with a strikingly vivid color scale. Kazazis creates in several paintings the illusion of vast indoor space through converging verticals and horizontals. Towering rooms and endless corridors vibrate with fiery red walls and purple floors. The thick surfaces pulsate with the rhythms of the spatula's swift motion. A field of brilliant color floods the lovely seascapes. Orange-red configurations evoking islands float in an agitated sea of deep blue; intense azure chases rolls of sparkling white waves breaking on the shore; tawny yellows roast the richly textured surface of the beach. The artist adds fabric collage and impasto to construct coarse, uneven surfaces, enriching the texture and beauty of the paintings. A night cityscape inspired by science fiction is most striking; its dark, velvety gloom is pierced by glittering lights. A strip of flat bright cobalt blue runs across the top of many paintings -a calming contrast to the dynamic color-scheme below and the spatula's vigorous textures.
![]()
A far different perception of the landscape is offered by George Kazazis, another promising young artist exhibiting this month at Medusa Gallery. Earlier work by this artist was based on old photographs and consisted of various arrangements of dynamic abstract shapes which recreated the rhythms of their original stimuli. While maintaining an abstract format, Kazazis' new work is more narrative as he defines the natural landscape as well as interior space with a strikingly vivid color scale. Kazazis creates in several paintings the illusion of vast indoor space through converging verticals and horizontals. Towering rooms and endless corridors vibrate with fiery red walls and purple floors. The thick surfaces pulsate with the rhythms of the spatula's swift motion. A field of brilliant color floods the lovely seascapes. Orange-red configurations evoking islands float in an agitated sea of deep blue; intense azure chases rolls of sparkling white waves breaking on the shore; tawny yellows roast the richly textured surface of the beach. The artist adds fabric collage and impasto to construct coarse, uneven surfaces, enriching the texture and beauty of the paintings. A night cityscape inspired by science fiction is most striking; its dark, velvety gloom is pierced by glittering lights. A strip of flat bright cobalt blue runs across the top of many paintings -a calming contrast to the dynamic color-scheme below and the spatula's vigorous textures.
2. Μπία Παπαδοπούλου, Από τον κατάλογο της έκθεσης "Μέδουσα - Ζωγραφική", γκαλερί ΜΕΔΟΥΣΑ, Αθήνα, 1989
Είναι Μάιος του 1988 όταν ο Γιώργος Καζάζης αρχίζει τη σειρά έργων που παρουσιάζει τώρα στην Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα: "Φεύγοντας από τον Να", "Μπροστά από το Δολίχη", "Αρμενιστής", "Πετώντας με τη μηχανή του χρόνου" και "Δολίχη". Είναι εικόνες που αντλούνται από ένα παρελθόν που έχει ζήσει στην πραγματική του ζωή ή στον κόσμο της φαντασίας. Εικόνες που θέλει να καταγράψει για να τις ξανανιώσει και να τις ξαναγγίξει. Τοπία εμπνευσμένα από ένα συγκεκριμένο μέρος που δημιουργούν χιλιάδες συναισθήματα στην ψυχή του καλλιτέχνη ή πάλι τοπία που τα έχει απορροφήσει από τα βιβλία που διαβάζει, που τα έχει πλάσει, που τα έχει φορτίσει ζωή και που τα έκανε με τη φαντασία του πραγματικές εικόνες. "Φεύγοντας από τον Να" και "Πετώντας με τη μηχανή του χρόνου" είναι και τα δύο έργα εικονικά που ξεφεύγουν όμως απ' την πιστή αναπαράσταση. Μια θάλασσα που χάνονται τα όρια της στον ανοιχτό ορίζοντα, μια θάλασσα μπλε-μοβ με έντονη πάστα και κατακόκκινα ακανόνιστα σχήματα που μοιάζουν να ξεπροβάλλουν από τα νερά ή να επιπλέουν. Στο ίδιο πάλι πνεύμα "Ο Αρμενιστής", απεικονίζει μια μικρή, αυτή τη φορά φόρμα να αρμενίζει στο ανοιχτό πέλαγος ενώ η κίτρινη επιφάνεια στο πρώτο πλάνο του καμβά δεσπόζει. Λιγότερο παραστατικοί είναι οι πίνακες "Δολίχη" και "Μπροστά από το Δολίχη" που καταργούν κάθε έννοια αναγεννησιακής προοπτικής και βάθους. Τα έργα παύουν να είναι ανοιχτά παράθυρα που οδηγούν το βλέμμα του θεατή στον πραγματικό ή φανταστικό κόσμο και γίνονται αδιαπέραστοι τοίχοι, ακολουθώντας τη θεωρία του μοντερνισμού του Cleement Greenberg που τονίζει σαν απαραβίαστο όρο την έμφαση στην επίπεδη επιφάνεια του καμβά. Ιούλιος του 1988: Τελειώνει αυτή η σειρά των έργων, περνάει ένα εξάμηνο δίχως παραγωγική δουλειά. Περίοδος κρίσης. Περίοδος ταυτόχρονα ανίχνευσης του εαυτού και προετοιμασίας για μια δεύτερη σειρά έργων που θα βγει μετά ανάλαφρα και δημιουργικά και που θα εκτεθεί, μαζί με την πρώτη, στην Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα: "Ερωτική φωλιά", "Τα 30.000 πατώματα", "Μην ανησυχείς αγάπη μου, φτάνουμε", "Κοιμήσου μωρό μου, είναι νωρίς ακόμα". Είναι μεν χώροι όπως και πριν αλλά είναι χώροι εσωτερικοί, δίχως καταγάλανο ουρανό και δίχως θάλασσα. Κάνουν έντονη χρήση προοπτικής που δεν καθοδηγεί όμως σε αχανείς ορίζοντες αλλά σε πανύψηλες, άβαθες, "Greenberg-ιανές" επιφάνειες. Η "Ερωτική φωλιά" μοιάζει σαν άδειο δωμάτιο όπου ορθώνονται πορτοκαλί τοίχοι και φράζουν τη θέα του θεατή. "Τα 30.000 πατώματα" θυμίζουν απόμακρα την αίσθηση μιας Νέας Υόρκης: Οριζόντιες γραμμές κάθετες, η μία δίπλα στην άλλη, ουρανοξύστες φανταστικοί που οδηγούν τον άνθρωπο σε ένα μαύρο τέλμα, δίχως διέξοδο. Στον πίνακα "Μην ανησυχείς αγάπη μου φτάνουμε" επαναλαμβάνεται η έντονη χρήση της προοπτικής που προξενεί μια εντύπωση ιλιγγιώδους ταχύτητας. Κίνηση όμως δημιουργείται και μέσα από τις άγριες και κοφτές γραμμές του μπροστινού πλάνου που καταλήγουν σε ένα δισδιάστατο χώρο: ένα βαθύ και αξεπέραστο κενό ή ένα σκοτεινό σύμπαν. Σ' αυτή τη σειρά των έργων, ένας πίνακας διαφοροποιείται έντονα: "Κοιμήσου μωρό μου, είναι νωρίς ακόμα". Σαν το "Δολίχη" και το "Μπροστά από το Δολίχη" υπάρχει πλήρης κατάργηση του βάθους και η κίνηση, αναπόσπαστο χαρακτηριστικό όλων των έργων του Καζάζη, μεταδίδεται απλά και μόνο από τις απότομες πινελιές που μοιάζουν να χαράζουν με βιαιότητα τον καμβά. Στο παρελθόν ο Καζάζης έχει κάνει έργα παραστατικά χρησιμοποιώντας την ανθρώπινη φιγούρα και πίνακες καθαρά ανεικονικούς που φέρνουν απόμακρα στο νου τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό. Τώρα εγκαταλείπει την απεικόνιση κάθε ανθρώπινου ίχνους αλλά υπονοεί την παρουσία του, αφού εκφράζει την αίσθηση που του δημιουργούν οι πραγματικοί ή φανταστικοί χώροι. Παράλληλα κρατάει στους πρόσφατους πίνακες του σαν κοινά στοιχεία με τα ανεικονικά του έργα την άγρια ματιέρα, την παχιά πάστα και τη χρήση έντονων, εξωπραγματικών χρωμάτων. Άρα, η δουλειά του των δύο τελευταίων χρόνων αποτελεί ένα κράμα παλιών αναζητήσεων που συγχωνεύονται σε ένα αποτέλεσμα που πάει την τέχνη του ένα βήμα πιο πέρα.
Είναι Μάιος του 1988 όταν ο Γιώργος Καζάζης αρχίζει τη σειρά έργων που παρουσιάζει τώρα στην Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα: "Φεύγοντας από τον Να", "Μπροστά από το Δολίχη", "Αρμενιστής", "Πετώντας με τη μηχανή του χρόνου" και "Δολίχη". Είναι εικόνες που αντλούνται από ένα παρελθόν που έχει ζήσει στην πραγματική του ζωή ή στον κόσμο της φαντασίας. Εικόνες που θέλει να καταγράψει για να τις ξανανιώσει και να τις ξαναγγίξει. Τοπία εμπνευσμένα από ένα συγκεκριμένο μέρος που δημιουργούν χιλιάδες συναισθήματα στην ψυχή του καλλιτέχνη ή πάλι τοπία που τα έχει απορροφήσει από τα βιβλία που διαβάζει, που τα έχει πλάσει, που τα έχει φορτίσει ζωή και που τα έκανε με τη φαντασία του πραγματικές εικόνες. "Φεύγοντας από τον Να" και "Πετώντας με τη μηχανή του χρόνου" είναι και τα δύο έργα εικονικά που ξεφεύγουν όμως απ' την πιστή αναπαράσταση. Μια θάλασσα που χάνονται τα όρια της στον ανοιχτό ορίζοντα, μια θάλασσα μπλε-μοβ με έντονη πάστα και κατακόκκινα ακανόνιστα σχήματα που μοιάζουν να ξεπροβάλλουν από τα νερά ή να επιπλέουν. Στο ίδιο πάλι πνεύμα "Ο Αρμενιστής", απεικονίζει μια μικρή, αυτή τη φορά φόρμα να αρμενίζει στο ανοιχτό πέλαγος ενώ η κίτρινη επιφάνεια στο πρώτο πλάνο του καμβά δεσπόζει. Λιγότερο παραστατικοί είναι οι πίνακες "Δολίχη" και "Μπροστά από το Δολίχη" που καταργούν κάθε έννοια αναγεννησιακής προοπτικής και βάθους. Τα έργα παύουν να είναι ανοιχτά παράθυρα που οδηγούν το βλέμμα του θεατή στον πραγματικό ή φανταστικό κόσμο και γίνονται αδιαπέραστοι τοίχοι, ακολουθώντας τη θεωρία του μοντερνισμού του Cleement Greenberg που τονίζει σαν απαραβίαστο όρο την έμφαση στην επίπεδη επιφάνεια του καμβά. Ιούλιος του 1988: Τελειώνει αυτή η σειρά των έργων, περνάει ένα εξάμηνο δίχως παραγωγική δουλειά. Περίοδος κρίσης. Περίοδος ταυτόχρονα ανίχνευσης του εαυτού και προετοιμασίας για μια δεύτερη σειρά έργων που θα βγει μετά ανάλαφρα και δημιουργικά και που θα εκτεθεί, μαζί με την πρώτη, στην Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα: "Ερωτική φωλιά", "Τα 30.000 πατώματα", "Μην ανησυχείς αγάπη μου, φτάνουμε", "Κοιμήσου μωρό μου, είναι νωρίς ακόμα". Είναι μεν χώροι όπως και πριν αλλά είναι χώροι εσωτερικοί, δίχως καταγάλανο ουρανό και δίχως θάλασσα. Κάνουν έντονη χρήση προοπτικής που δεν καθοδηγεί όμως σε αχανείς ορίζοντες αλλά σε πανύψηλες, άβαθες, "Greenberg-ιανές" επιφάνειες. Η "Ερωτική φωλιά" μοιάζει σαν άδειο δωμάτιο όπου ορθώνονται πορτοκαλί τοίχοι και φράζουν τη θέα του θεατή. "Τα 30.000 πατώματα" θυμίζουν απόμακρα την αίσθηση μιας Νέας Υόρκης: Οριζόντιες γραμμές κάθετες, η μία δίπλα στην άλλη, ουρανοξύστες φανταστικοί που οδηγούν τον άνθρωπο σε ένα μαύρο τέλμα, δίχως διέξοδο. Στον πίνακα "Μην ανησυχείς αγάπη μου φτάνουμε" επαναλαμβάνεται η έντονη χρήση της προοπτικής που προξενεί μια εντύπωση ιλιγγιώδους ταχύτητας. Κίνηση όμως δημιουργείται και μέσα από τις άγριες και κοφτές γραμμές του μπροστινού πλάνου που καταλήγουν σε ένα δισδιάστατο χώρο: ένα βαθύ και αξεπέραστο κενό ή ένα σκοτεινό σύμπαν. Σ' αυτή τη σειρά των έργων, ένας πίνακας διαφοροποιείται έντονα: "Κοιμήσου μωρό μου, είναι νωρίς ακόμα". Σαν το "Δολίχη" και το "Μπροστά από το Δολίχη" υπάρχει πλήρης κατάργηση του βάθους και η κίνηση, αναπόσπαστο χαρακτηριστικό όλων των έργων του Καζάζη, μεταδίδεται απλά και μόνο από τις απότομες πινελιές που μοιάζουν να χαράζουν με βιαιότητα τον καμβά. Στο παρελθόν ο Καζάζης έχει κάνει έργα παραστατικά χρησιμοποιώντας την ανθρώπινη φιγούρα και πίνακες καθαρά ανεικονικούς που φέρνουν απόμακρα στο νου τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό. Τώρα εγκαταλείπει την απεικόνιση κάθε ανθρώπινου ίχνους αλλά υπονοεί την παρουσία του, αφού εκφράζει την αίσθηση που του δημιουργούν οι πραγματικοί ή φανταστικοί χώροι. Παράλληλα κρατάει στους πρόσφατους πίνακες του σαν κοινά στοιχεία με τα ανεικονικά του έργα την άγρια ματιέρα, την παχιά πάστα και τη χρήση έντονων, εξωπραγματικών χρωμάτων. Άρα, η δουλειά του των δύο τελευταίων χρόνων αποτελεί ένα κράμα παλιών αναζητήσεων που συγχωνεύονται σε ένα αποτέλεσμα που πάει την τέχνη του ένα βήμα πιο πέρα.