1985 / Two Texts

1. Μαρια Κοτζαμανη, Παθος και Τολμη, Περιοδικό 'ΕΙΚΟΝΕΣ', τεύχος 25, 24/4/1985

H πρώτη ατομική έκθεση του Γιωργου Καζαζη στη γκαλερι "Μεδουσα", μας αποκαλύπτει τις σπάνιες αρετές ενός δυναμικού και ορμητικού ταλέντου, παρέχοντας με τη δουλειά του την εγγύηση μιας πολύ ελπιδοφόρας και δημιουργικής εξέλιξης. Ο Καζάζης είναι ένας καλλιτέχνης που βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση. Με μεθοδικότητα στη σκέψη, οξύτητα στη ματιά, υπευθυνότητα στην εικαστική του έκφραση. Καλλιτέχνης με σκέψη και ευαισθησία που συνειδητοποιεί τον εαυτό του ζωγραφίζοντας, βιώνοντας το σήμερα και αφομοιώνοντας το χτες με την ίδια κατακτητική βουλιμία. Ένας καλλιτέχνης που, ενώ εκφράζεται παρορμητικά, αποκαλύπτει συγχρόνως μέσα από το έργο του μία σκέψη απίστευτα μεθοδική και πειθαρχημένη στις σταθερές συνθετικές αξίες της ζωγραφικής διατύπωσης. Αντλώντας τις εμπειρίες του από τις ελευθερίες της αμερικάνικης ζωγραφικής ο Καζάζης οργανώνει το χώρο πλαστικά, δοκιμάζοντας τρόπους και χειρισμούς που εμπεριέχουν στοιχεία δικών του εκτιμήσεων. Η οργάνωση της πλαστικής επιφάνειας αποτελεί τη βάση της δουλειάς του, ενώ το χρώμα σαν κύριο εκφραστικό και πλαστικό στοιχείο, καθορίζει το χαρακτήρα και το ρυθμό, την ένταση και τη δυναμική αυτών των έργων, που κλείνουν μέσα τους το πάθος και την ευαισθησία μιας νέας ζωγραφικής συνείδησης.

2. Χρύσα Ρωμανού, Από τον κατάλογο της έκθεσης "Μέδουσα - Ζωγραφική", γκαλερί ΜΕΔΟΥΣΑ, Αθήνα, 1985

Φίλε μου Γιώργο, στο ξαναλέγω σήμερα, ο "λόγος" μας, για μένα όπως και για σένα, είναι ελλιπής. Έτσι, πώς να γράψω τον πρόλογο ή την παρουσίαση, (όπως θες πες το) για την πρώτη σου έκθεση; Να ξέρεις όμως, πως η χαρά που μου έδωσες τις προάλλες με την καινούργια σου δουλειά και η ολονύκτια κουβέντα με σένα και το Νίκο, έμεινε στη μνήμη μου σαν μια μαγευτική ιστορία, ειπωμένη με μπλε και πορτοκαλί χρώματα. Με παράλληλες και κάθετες (έμμονη ιδέα σου!!!), που διασχίζουν το τελάρο και τον ορίζοντα. Όλων των τοπίων που ξέρω ήδη, και αυτών που θα γνωρίσω κάποτε. Θα έλεγα να αφήσεις στους ειδικούς τις όποιες αναλύσεις, τοποθετήσεις και ανακαλύψεις!!! Εμένα θα μου μείνει η συγκίνηση της ορισμένης στιγμής που "συναντήθηκα" με το έργο σου (τα τελάρα σου, όπως τα λέτε τώρα). Ακριβώς όπως κι εσύ όταν τα ζωγραφίζεις. Κι είναι υπέροχο που δεν μπορείς να παρατήσεις μιαν εικόνα, να την ξαναρχίσεις σ' ένα άλλο, να την επαναλάβεις με έτοιμη τη λύση. Και διηγείσαι, σπάνιος παραμυθάς, την ιστορία, το τραγούδι σου, που το τελειώνεις πάντα μέσα στο ίδιο τελάρο. Από τις τεράστιες κόκκινες φόρμες του '83 που περιστρέφονταν κυκλικά για να εκραγούν από μια βιολέ ή κίτρινη κάθετη, ως τα τοπία του '84 - '85, το πρόβλημα είναι το ίδιο θαρρώ. Η σχέση σου με τους άλλους και με τον εαυτό σου, μέσω της ζωγραφικής. Τώρα, σ' ενθουσιάζει η ιδέα πως φτιάχνεις ένα "χώρο", πιο αναγνώσιμο, πιο οικείο, λιγότερο ερμητικό. Έτσι οι οριζόντιες, σημάδια που εξυπηρετούσαν τη σύνθεση πριν, γίνονται ορίζοντας, οι κάθετες, τροχιές αυτοκινήτων στο δρόμο. Και ψάχνεις να βρεις την εικόνα (κίνητρο - pretexts) που αρνείσαι να περιγράψεις στην επιφάνεια. Για να κάνεις την τομή στα επάλληλα στρώματα της ύλης και να ακουμπήσεις τελικά, την αίσθηση της μοναδικής στιγμής της ιστορίας σου, όσο γίνεται πιο βαθιά, στο κέντρο της γης. Με εμμονή ξανάρχεται στα μάτια μου μια ζωγραφιά σου. Το κόκκινο ζεσταμένο με λίγη ώχρα, χωρισμένο με τέλεια ευθεία από το ψυχρό, βαθύ μπλε, και ο ορίζοντας το ίδιο επίμονα γαλάζιος, σχολαστικά παράλληλος με τα όρια του τελάρου, δεν διηγείται μόνο τη δικιά σου ιστορία. Το απόγευμα στο ακρογιάλι της Σαντορίνης με το κορίτσι που αγαπάς, όταν έπεφτε ο ήλιος. Είναι ακόμα κάποια δευτερόλεπτα, που ανταμώνεις ένα βλέμμα αναπάντεχο, στη μέση της γιορτής. Ένας περίπατος, στην ακτή, του Ατλαντικού το χειμώνα με ήλιο, αμέσως μετά την παλίρροια. Είναι ίσως η έκφραση του πάθους σου, που μετατρέπει την πραγματικότητα στις περιοχές του ονείρου, σε σπάνιες στιγμές. Κι είναι ακόμη η διαρκής πάλη για την τελειότητα των εκφραστικών σου μέσων, που βοηθάει την μετάβαση -επικοινωνία. Την είσοδο μας στο χώρο της χαράς.
Γ' αυτήν όπως και για όλες τις εκθέσεις σου, καλή τύχη φίλε μου. Με αγάπη Χρύσα Ρωμανού
Υ.Γ. Σκέφτομαι τη φράση που έγραψε κάποτε ο J. Η. Martin για τον F. Picabia: "Οι πίνακες του ζωγραφίστηκαν για να διηγηθούν, όχι για να αποδείξουν"